Reviews
REVIEW OF - "NUMBER TEN"
PROGLOG AFTERGLOW (DUTCH)
ijn meest progressieve album ...
... tot op heden, dit tiende werkstuk van
Guy Manning dat niet erg origi- neel maar wel toepasselijk 'Number Ten' heet.
Manning is ook lid van The Tangent, de band van zijn vriend Andy Tillison die
ook hier weer mee- speelt, maar ik ken hem toch met name van zijn prima
solo-albums waar- van 'The View from my Window' uit 2003 mij zeer bekoorde.
Manning speelt progressieve rock in de stijl van Parallel or 90 Degrees en The
Tangent maar dan toch wat ingetogener en doorspekt met folkelemen- ten waardoor
ook Jethro Tull opduikt. Hij heeft zo'n stem die je bevalt of niet, een
tussenweg is nauwelijks mogelijk zoals velen dat ook bij de stem van Peter
Hammill hebben. Het is geen topzanger, zeker niet in de up-tempo progstukken,
maar met de zachtere passages en tracks kan hij heel goed uit de voeten zoals in
'Ordinary Day': een prachtige, rustige song met een melancholische melodielijn.
Ironie en cynisme zijn hem ook niet vreemd, dat bevalt mij wel. 'Bloody Holiday'
is daarmee getooid als Manning zijn aversie tegen het 'shabby' reizen per
vliegtuig beschrijft en bezingt inclusief het lange wachten, bureaucratische
papiermassa's, irritante veiligheidsmaatregelen, "the seat back in my face" en
niet te vergeten "plastic chicken". Hoogtepunt van het album vormen het
breekbare en emotievolle 'Valentine's Night' en de vijftien minuten van 'The
House on the Hill' met heerlijke saxpartijen, keys, (digi- tale?) mellotron en
veel muzikale en melodische wendingen.
'Number Ten' is een verrassend goed album geworden dat veel prog- en
symfoliefhebbers zal bevallen en dat blind kan worden gekocht. Dat deed ik
immers ook.
Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 11)
BABEL FISH into ENGLISH
To be most progressive album… … until now, this tenth piece of work of Guy Manning that not a lot origi- neel but appropriate ' Number Ten' be called. Manning are also member of The grip tangent, the link of its friend Andy Tillison who plays here too, but I know him nevertheless particularly of its very well solo-albums where of ' The View from my Window' from 2003 me very charmed. Manning play progressive rock in the style of parallel or 90 Degrees and The grip tangent but then nevertheless what ingetogener and interlarded with folkelemen at as a result of which also Jethro Tull emerge. He has zo' n voice which you do not please or, a golden mean is hardly possible such as many that also at the voice of godfather Hammill has. It is not no top warbler, certainly in up-tempo the progstukken, but with the gentle passages and tracks is possible he complete well from the feet like in ' Ordinary Day': a splendid, quiet song with a melancholic melody line. Irony and cynicism are him also not strange, which pleases me, however. ' Bloody Holiday' with that it has been dressed as Manning its aversion against ' shabby' travel by plane describes and sings including long waiting, bureaucratic papiermassa' s, irritating security measures, " the seat back in my face" and not to forget " plastic chicken". Peak of the album forms the fragile and emotion-full ' Valentine' s Night' and the fifteen minutes of ' The House on the Hill' with delicious saxophone parties, keys, (digi- tale?) mellotron and much musical and melodic inversions. ' Number Ten' a surprising good album has become that many prog- will please and symfoliefhebbers and that blindly can be bought. That did I also
